" Έχετε γεια, ψηλά βουνά, ο Νεχτάριος δε θα ξανάρθει για χώμα", αναφώνησε η χαροκαμένη μάνα, κοιτάζοντας προς το λόφο του Αγίου Θωμά, συνήθη τόπο λήψης αργίλου για τους παλιούς κανατάδες του Μεσαγρού, καθώς θαβόταν ο γιος της. Ήταν ο τόπος όπου "χώνονταν στις σπηλιές, παίρνανε χώμα και το κάνανε μάλαμα", όπως είπε. Δυσαναπλήρωτο το κενό που δημιουργεί η απώλεια του Νεκτάριου Γκαρή, του τελευταίου των παραδοσιακών αγγειοπλαστών της Αίγινας. Θα λείψει ως άνθρωπος, πρώτα, από τους οικείους και συγγενείς του αλλά και από την τοπική κοινωνία, της οποίας ήταν σημαντικό κομμάτι στον Πολιτισμό και τη Λαογραφία. Κατά τη διάρκεια της κηδείας, με φωνή τσακισμένη από τη συγκίνηση, μέλος της Οικογένειας εκφώνησε ένα επικήδειο λόγο, που τα λέει ΟΛΑ. Μας τον εμπιστεύτηκαν και τους ευχαριστούμε. Με την άδεια τους τον δημοσιεύουμε. Πρέπει να αναγνωσθεί από όλους μας, ως ένα ύστατο ΑΝΤΙΟ και φόρος ΤΙΜΗΣ.
Ας είσαι αείμνηστος, Νεκτάριε!!!
"Κάτω από τον ναό της Αφαίας, το τελευταίο καμίνι έσβησε για πάντα. Εκεί, στο δρόμο προς το Μεσαγρό βρισκόταν η τελευταία ζωντανή μαρτυρία μιας παράδοσης με αρχέγονη γνώση, της αιγινήτικης αγγειοπλαστικής. Ο Νεκτάριος Γκαρής, ο τελευταίος τεχνίτης των περίφημων κανατιών της Αίγινας, δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Ο τελευταίος που ασκούσε την πανάρχαια αυτή τέχνη, φτιάχνοντας ο ίδιος την πρώτη ύλη του και όχι παραγγέλνοντάς την από το εξωτερικό.
Εχθές το καμίνι σου με τα ξύλα έβγαλε την τελευταία του σπίθα, αλλά η μορφή σου εξακολουθεί και σιγοκαίει στις καρδιές μας , κρατώντας τη μνήμη σου ζωντανή.
"Δε θέλω να σκέφτομαι ότι μαζί με εμένα τελιώνει και η τέχνη που ξεκίνησε εδώ και 3.000 χρόνια", είχες πει σε μια συνέντευξή σου.
Ξεκίνησες να ασχολείσαι από μικρό παιδί. Αγγειοπλάστης ήταν κι ο πατέρας σου, από εκείνον έμαθες τη δουλειά. Μετά το σχολείο, επέστρεφες στο εργαστήρι. Η οικογένειά σου ήταν η παλαιότερη στην Αίγινα, στον τομέα της αγγειοπλαστικής και του παραδοσιακού κανατιού, το οποίο κάποτε έβλεπες στα χέρια όλων των επισκεπτών του Νησιού. Κανείς δεν έφευγε χωρίς να αγοράσει φιστίκι και κανάτι αιγινήτικο. Η ημέρα σου άρχιζε τα ξημερώματα. Έπινες τον καφέ σου και ξεκινούσες. Σκάβοντας τη γη από το "βουνό σου", όπως έλεγες, έπαιρνες την αργιλώδη μάζα και στη συνέχεια, στεγνώνοντάς την, την έκανες πηλό. Έπειτα του έδινες μορφή, τον έκανες κανάτι, λεκάνη, στάμνα, δελφίνι και γοργόνα ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Με αυτές τις αναμνήσεις της ψυχής μου επέλεξα, σήμερα, να αποχαιρετήσω το Νεκτάριο Γκαρή, για το ταξίδι του στην αιωνιότητα. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να πεις ΑΝΤΙΟ στον άνθρωπο με την ξεχωριστή προσωπικότητα, το σπάνιο ήθος, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά, την αγάπη, το σπάνιο χαμόγελο, που τίμησε το αιγινήτικο χώμα και τη Γη μας.
Ο άνθρωπος που έδινε απλόχερα την αγάπη και με την ατόφια έμφυτη ευγένεια της ψυχής του αγκάλιαζε τον καθένα από μας, εγκάρδια και ζεστά. Ευχαριστούμε, Νεκτάριε, για αυτά που μας δίδαξες, για την αγάπη που μας πρόσφερες. Ας πάρεις μαζί σου, στη γειτονιά των αγγέλων, τη δική μας στοργή σα φυλακτό να σε φυλά. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ, γιατί με τις πράξεις σου δίδαξες τι σημαίνει να είσαι πραγματικός εργάτης της Τέχνης και της Γης.
Μεγάλος ο πόνος και βαριά η θλίψη, σ' αυτόν τον ύστατο αποχαιρετισμό για όλους εμάς τους συγγενείς και φίλους, γιατί είχες το χάρισμα των ξεχωριστών ανθρώπων, που έχουν αποφασίσει ότι η ζωή αξίζει όταν δημιουργείς, όταν αισθάνεσαι, όταν αγωνίζεσαι και όταν προσφέρεις. Και όλα αυτά συγκρότησαν την εξαίρετη καλλιτεχνική και κοινωνική σου προσωπικότητα.
Ως άνθρωπος ανοιχτών οριζόντων, γενναίος και έντιμος, είχες έναν σπάνιο κώδικα επικοινωνίας με τον κόσμο. Στα μικρά καθημερινά αλλά και στα μεγάλα προβλήματα της ζωής διέκρινε κανείς το λαμπερό σου πνεύμα, διεισδυτικό και ελεύθερο, επενδεδυμένο με μια ποιητική διάθεση. Σε διέκρινε μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Γλυκός, με τον ήλιο της καρδιάς να φωτίζει τη μορφή σου και τα μάτια σου να λάμπουν σαν καθρέφτες της ψυχής σου. Μας ζέσταινες με το βλέμμα σου, όπως ο Αιγινήτικος ήλιος ζέσταινε τα έργα σου. Σε μια εποχή, που οι άνθρωποι γίνονται μεγάλοι με πυξίδα την ύλη, εσύ ακολούθησες την πνευματική οδό και έγινες άνθρωπος Προσφοράς και Αξίας. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, εσύ επέλεξες το δρόμο της κορυφής, αυτόν που παίρνουν οι αετοί του πνεύματος και της τιμής.
ΔΟΥΛΕΨΕΣ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΤΙΜΙΑ.
Καλό ταξίδι, Νεκτάριε. Υπάρχουν ασφαλώς πολλές διάπλατες αγκαλιές και εκεί που πηγαίνεις, έτοιμες να σε δεχτούν. Θα πλάθεις τώρα τα έργα σου με το χώμα του Παραδείσου. Θα διδάσκεις την τέχνη σου στους αγγέλους.
Αιωνία σου η μνήμη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αιγινήτικης Γης που θα σε σκεπάσει. Το χώμα, που τόσο αγάπησες και δούλεψες με τα δυνατά σου χέρια."
Ας είσαι αείμνηστος, Νεκτάριε!!!
Ο τελευταίος που ασκούσε την πανάρχαια αυτή τέχνη, φτιάχνοντας ο ίδιος την πρώτη ύλη του και όχι παραγγέλνοντάς την από το εξωτερικό.
Εχθές το καμίνι σου με τα ξύλα έβγαλε την τελευταία του σπίθα, αλλά η μορφή σου εξακολουθεί και σιγοκαίει στις καρδιές μας , κρατώντας τη μνήμη σου ζωντανή.
"Δε θέλω να σκέφτομαι ότι μαζί με εμένα τελιώνει και η τέχνη που ξεκίνησε εδώ και 3.000 χρόνια", είχες πει σε μια συνέντευξή σου.
Ξεκίνησες να ασχολείσαι από μικρό παιδί. Αγγειοπλάστης ήταν κι ο πατέρας σου, από εκείνον έμαθες τη δουλειά. Μετά το σχολείο, επέστρεφες στο εργαστήρι. Η οικογένειά σου ήταν η παλαιότερη στην Αίγινα, στον τομέα της αγγειοπλαστικής και του παραδοσιακού κανατιού, το οποίο κάποτε έβλεπες στα χέρια όλων των επισκεπτών του Νησιού. Κανείς δεν έφευγε χωρίς να αγοράσει φιστίκι και κανάτι αιγινήτικο. Η ημέρα σου άρχιζε τα ξημερώματα. Έπινες τον καφέ σου και ξεκινούσες. Σκάβοντας τη γη από το "βουνό σου", όπως έλεγες, έπαιρνες την αργιλώδη μάζα και στη συνέχεια, στεγνώνοντάς την, την έκανες πηλό. Έπειτα του έδινες μορφή, τον έκανες κανάτι, λεκάνη, στάμνα, δελφίνι και γοργόνα ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Με αυτές τις αναμνήσεις της ψυχής μου επέλεξα, σήμερα, να αποχαιρετήσω το Νεκτάριο Γκαρή, για το ταξίδι του στην αιωνιότητα. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να πεις ΑΝΤΙΟ στον άνθρωπο με την ξεχωριστή προσωπικότητα, το σπάνιο ήθος, την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά, την αγάπη, το σπάνιο χαμόγελο, που τίμησε το αιγινήτικο χώμα και τη Γη μας.
Ο άνθρωπος που έδινε απλόχερα την αγάπη και με την ατόφια έμφυτη ευγένεια της ψυχής του αγκάλιαζε τον καθένα από μας, εγκάρδια και ζεστά. Ευχαριστούμε, Νεκτάριε, για αυτά που μας δίδαξες, για την αγάπη που μας πρόσφερες. Ας πάρεις μαζί σου, στη γειτονιά των αγγέλων, τη δική μας στοργή σα φυλακτό να σε φυλά. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ, γιατί με τις πράξεις σου δίδαξες τι σημαίνει να είσαι πραγματικός εργάτης της Τέχνης και της Γης.
Μεγάλος ο πόνος και βαριά η θλίψη, σ' αυτόν τον ύστατο αποχαιρετισμό για όλους εμάς τους συγγενείς και φίλους, γιατί είχες το χάρισμα των ξεχωριστών ανθρώπων, που έχουν αποφασίσει ότι η ζωή αξίζει όταν δημιουργείς, όταν αισθάνεσαι, όταν αγωνίζεσαι και όταν προσφέρεις. Και όλα αυτά συγκρότησαν την εξαίρετη καλλιτεχνική και κοινωνική σου προσωπικότητα.
Ως άνθρωπος ανοιχτών οριζόντων, γενναίος και έντιμος, είχες έναν σπάνιο κώδικα επικοινωνίας με τον κόσμο. Στα μικρά καθημερινά αλλά και στα μεγάλα προβλήματα της ζωής διέκρινε κανείς το λαμπερό σου πνεύμα, διεισδυτικό και ελεύθερο, επενδεδυμένο με μια ποιητική διάθεση. Σε διέκρινε μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Γλυκός, με τον ήλιο της καρδιάς να φωτίζει τη μορφή σου και τα μάτια σου να λάμπουν σαν καθρέφτες της ψυχής σου. Μας ζέσταινες με το βλέμμα σου, όπως ο Αιγινήτικος ήλιος ζέσταινε τα έργα σου. Σε μια εποχή, που οι άνθρωποι γίνονται μεγάλοι με πυξίδα την ύλη, εσύ ακολούθησες την πνευματική οδό και έγινες άνθρωπος Προσφοράς και Αξίας. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, εσύ επέλεξες το δρόμο της κορυφής, αυτόν που παίρνουν οι αετοί του πνεύματος και της τιμής.
ΔΟΥΛΕΨΕΣ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΤΙΜΙΑ.
Καλό ταξίδι, Νεκτάριε. Υπάρχουν ασφαλώς πολλές διάπλατες αγκαλιές και εκεί που πηγαίνεις, έτοιμες να σε δεχτούν. Θα πλάθεις τώρα τα έργα σου με το χώμα του Παραδείσου. Θα διδάσκεις την τέχνη σου στους αγγέλους.
Αιωνία σου η μνήμη.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αιγινήτικης Γης που θα σε σκεπάσει. Το χώμα, που τόσο αγάπησες και δούλεψες με τα δυνατά σου χέρια."
